for my lolo...

I can consider that Christmas 2010 has been one of those memorable events in my life, not for the reason na may bonggang-bonggang Christmas party or may natanggap akong bet na bet kong gift, but for the reason that Christmas passed and we all see my lolo lying inside the coffin..

pagdating ko palang, wala ako masyadong naramdaman or anything, i was totally fine, sabi ko nga, bka hindi pa nagsisink-in sa akin ang mga pangyayari. I even had the guts to go out pa nga, mag-mall, see my friends instead of just staying with my lolo with my relatives.

Then came the day na kelangan na siyang ihatid sa huling hantungan. While we're walking towards the cemetery, I was thinking kung anu ba ang isang memory na pwede kong sabihin naging masaya ako sa piling ng lolo ko.. SO sad, and might sound bad talaga, pero wala. I guess, wala kaming naging moment dalawa unlike yung iba kong mga pinsan, unlike yung dalawa kong kapatid.. And thinking over and over hanggang sa sabi ko e wala nga talaga, it made my cry. I cried until we reached the cemetery, until ilagay na siya sa ilalim ng lupa. Until hindi na namin siya makikitang muli.

I dont know if kelangan ko bang magsisi kasi hindi man lamang ako dumadalaw sa kanya ng ganoon kadalas noon, though I know he was sick. I dont know if kelangan ko bang sabihin na kulang ang effort na ginawa ko, for him to feel na isa ako sa mga apo niya. For him to feel that I'm one of those people na mahal siya.. Hindi ko rin alam ang sagot, ayaw kong magsisi, ayaw kong sabihin na masama ako, pero I feel na hindi dapat.

to my lolo,

I am sorry if bilang isang apo ay nagkaroon ako ng pagkukulang.

I am sorry if hindi ko man lang nagawa noon na dumalaw.

I am sorry if kulang ang effort ko sa pagtulong.

But you'll always be in my prayers.

Your time has come, where kakainggitan ka ng mga nabubuhay.

I know you're in a happy place now.

Be at peace with the Above..

ang iyong apo,

kiko